ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΤΟΠΙΟ: ΘΟΛΟ ΚΑΙ ΚΡΥΟ
ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΤΟΠΙΟ: ΘΟΛΟ ΚΑΙ ΚΡΥΟ
Οι εργαζόμενοι τα τελευταία 15 χρόνια βρίσκονται στη δίνη ενός κυκλώνα που ολοένα και περισσότερο τους βυθίζει στο πέλαγος της ανασφάλειας της ανεργίας και της οικονομικής ανέχειας. Όλες οι κυβερνήσεις μετά το 90, χωρίς εξαίρεση, αφαίρεσαν δικαιώματα από την εργατική τάξη επικαλούμενες λόγους ανταγωνισμού, αναγκαιοτήτων, παραγωγικότητας κλπ. Κάποιες έδωσαν και ορισμένα επιμέρους, τα οποία δεόντως προπαγάνδισαν. Όμως στο τελικό ισοζύγιο, ιδιαίτερα μετά το 2000 οι εργαζόμενοι μόνο χάνουν. Σε ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα, σε θεσμικό και οικονομικό επίπεδο.
Οι εκβιασμοί των εργοδοτών έχουν φθάσει σε ακραία σημεία. Και βρίσκουν συμπαραστάτες κάποιους υπουργούς που αποφασίζουν και νομοθετούν είτε μόνοι τους (προεδρικά διατάγματα) είτε χρησιμοποιώντας την κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Πιστεύει κανείς ότι η σύμπλευση αυτή εργοδοτών και υπουργών είναι πάντα ιδεολογική και ποτέ άνευ αντικρίσματος για τους τελευταίους; Γιατί δηλαδή η διαφθορά να έχει αλώσει την δικαιοσύνη αλλά να μην μπαίνει στην πολιτική; Ή ακόμα και στον συνδικαλισμό όταν απαιτείται η υπογραφή συνδικαλιστή για να αφαιρεθούν δικαιώματα; Η ηθική και η συνείδηση των ανθρώπων είναι πάντα ζητούμενο.
Στο επίπεδο της τρέχουσας πολιτικής για τα θέματα αυτά βλέπουμε διαρκώς:
1) Ασφαλιστικές μεταρρυθμίσεις. Μόλις τελειώνει η μία εξαγγέλλεται η επόμενη. Έχουν γίνει πολλές τα τελευταία χρόνια. Όλες προβλέπουν τον… διάλογο και όλες καταλήγουν σε βάρος των ασφαλισμένων. Με επιχειρήματα μη σοβαρά και αποτελέσματα ανύπαρκτα. Ας το πάρουν απόφαση: τα Ταμεία δεν σώζονται ούτε με επιμήκυνση των ορίων ηλικίας ούτε με αύξηση των εισφορών. Θα σωθούν μόνο αν βάλουν μέσα τα λεφτά των ασφαλισμένων που κατά καιρούς πήραν για να μπαλώσουν άλλες τρύπες.
2) Εργασιακές αλλαγές. Η μέθοδος που ακολουθούν είναι το μάδημα της μαργαρίτας. Ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, διευθέτηση του χρόνου εργασίας, φθηνές υπερωρίες (για να μη προσλαμβάνουν άλλους υπαλλήλους και εργάτες), αλλαγή του ωραρίου, απελευθέρωση των απολύσεων, εργασία Σάββατο και Κυριακή (μετά την λειτουργία…), παράκαμψη του ΟΜΕΔ και ένα σωρό άλλα. Όπου οι μεν επιχειρηματίες ζητάνε επίμονα, οι δε πολιτικοί τα προαναγγέλλουν, μετράνε τις αντιδράσεις μιας εξουθενωμένης και μισοάνεργης εργατικής τάξης και τα εκτελούν.
3) Σε ατομικό εργασιακό επίπεδο: τρομοκρατία σε πολλούς χώρους δουλειάς, χρήση της νέας τεχνολογίας σε βάρος της προσωπικότητας του/της εργαζόμενου/ης, έλλειψη της αξίας της αλληλεγγύης μεταξύ των συναδέλφων, απολύσεις και δη μεγάλων σε ηλικία εργαζομένων με οικογενειακές υποχρεώσεις, αυθαίρετες συμπεριφορές από ανθρώπους που, έξω από το χώρο δουλειάς, μοιάζουν με ανθρωπάκια.
Οι αλλαγές αυτές δεν γίνονται μόνο στον ιδιωτικό τομέα. Προχωρούν στο δημόσιο με μια εξισωτική λογική. Πόσο υποκρίνονται οι κυβερνώντες όταν μιλούν για ισότητα! Υποκρίνονται γιατί
α) θέλουν ισότητα όχι προς τα πάνω, ούτε σε κάποιο μέσο όρο όπου κάποιοι θα χάσουν κάτι αλλά και κάποιοι θα κερδίσουν κάτι. Θέλουν ισότητα προς τα κάτω.
β) η ισότητα για την οποία κόπτονται οι αρμόδιοι υπουργοί και προπαγανδιστές είναι μόνο για τους εργαζόμενους. Δεν προχωράει στους επιχειρηματίες, εισοδηματίες και κάθε λογής οικονομικά ισχυρούς, για τους οποίους δεν τίθεται τίποτα σε αμφισβήτηση. Το αντίθετο μάλιστα.
Έχουμε ξαναγράψει από τη σελίδα αυτή ότι πηγαίνουμε συνεχώς προς τα πίσω. Τώρα πλέον λαμβανομένων υπ’ όψιν και των άλλων οπισθοδρομήσεων σε τομείς ελευθερίας και ατομικών δικαιωμάτων – που με πρόφαση την τρομοκρατία επιβάλλεται πλανητικά – οδηγούμαστε σε καταστάσεις αυταρχικές και ανελεύθερες. Ας σκεφθούμε μόνο ότι πριν από 20 χρόνια θεωρούσαμε ότι η δουλεία ήταν ένα στάδιο της ανθρωπότητας από το οποίο, αιώνες τώρα, έχουμε ξεφύγει. Συνεχίζουμε και σήμερα να έχουμε την ίδια αντίληψη;
Πάντα επίκαιρο: Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία.
