ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΕΣ ΕΠΙΒΑΡΥΝΣΕΙΣ – ΕΡΓΑΣΙΑΚΕΣ ΑΠΟΡΥΘΜΙΣΕΙΣ
ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΕΣ ΕΠΙΒΑΡΥΝΣΕΙΣ – ΕΡΓΑΣΙΑΚΕΣ ΑΠΟΡΥΘΜΙΣΕΙΣ
Η αύξηση από την 1η Απριλίου των συντελεστών του ΦΠΑ έχει σαν αποτέλεσμα τη σημαντική αύξηση της έμμεσης φορολογίας σε είδη ευρείας λαϊκής κατανάλωσης (τρόφιμα, κ.λ.π.) κατά 13% και στα υπόλοιπα κατά 5,5%.
Όπως ήταν αναμενόμενο, η αύξηση αυτή μετακυλίστηκε στην αγορά, στα προϊόντα και στις υπηρεσίες, ενισχύοντας την ακρίβεια.
Αυτό σημαίνει ακόμα μεγαλύτερη μείωση των εργατικών εισοδημάτων και της αγοραστικής δυνατότητας των εργαζόμενων.
Σύμφωνα και με την επίσημη κυβερνητική ανακοίνωση, ο πληθωρισμός θα επιβαρυνθεί τουλάχιστον κατά 1 (μία) μονάδα, η δε πραγματική επιβάρυνση συνεκτιμώντας και τις «στρογγυλοποιήσεις» θα είναι σαφώς μεγαλύτερη.
Η πραγματική αυτή μείωση των αποδοχών μας θα έχει σαν αποτέλεσμα και την σημαντική μείωση της ιδιωτικής κατανάλωσης και του ΑΕΠ. Αυτή η μείωση θα έχει σαν άμεση επίπτωση, στην οικονομία και στην απασχόληση, την αύξηση της ανεργίας κατά 0.3% - τουλάχιστον 10.000 νέοι άνεργοι - σαν επίπτωση από την αύξηση του Φ.Π.Α.
Όλα τα παραπάνω γίνονται την ίδια στιγμή που οι εισπράξεις του κράτους από εισφοροδιαφυγή, τη μη καταβολή των οφειλών του ΦΠΑ και τη λαθρεμπορία των καυσίμων έχουν πάρει εκρηκτικές διαστάσεις με αποτέλεσμα να πιέζονται και να περικόπτονται οι κοινωνικές παροχές και δαπάνες που αφορούν τους πολίτες. Και ενώ μόλις πριν λίγο καιρό είχε προχωρήσει η κυβέρνηση σε φορολογικές ελαφρύνσεις προς τις επιχειρήσεις
Είναι φυσικό επομένως, οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι να διαμαρτύρονται εντονότατα προς την Κυβέρνηση, και να διεκδικούν την ανάκληση των φοροεισπρακτικών αυτών μέτρων, που διευρύνουν τις κοινωνικές ανισότητες και αδικίες και τους οδηγούν στα όρια της φτώχειας. Γι αυτό ζητούν την αποκατάσταση των απωλειών του εισοδήματός τους, τον αυστηρό έλεγχο των τιμών και της ακρίβειας στην αγορά, την καθιέρωση εργατικού τιμαρίθμου που θα παίρνει υπόψη του την πραγματική αύξηση του πληθωρισμού. Η στροφή της κυβέρνησης προς τους έμμεσους φόρους είναι πολιτική επιλογή για να συμβάλλουν τα λαϊκά στρώματα ακόμα περισσότερο στα έσοδα του κράτους, από ότι τα μεγάλα εισοδήματα.
Ταυτόχρονα ο Υπουργός Απασχόλησης εξαγγέλλει μέτρα για την περαιτέρω ελαστικοποίηση του χρόνου εργασίας. «Αλλάζουμε τον χρόνο γιατί δεν πληρώνονται οι υπερωρίες» του ξέφυγε σε πρόσφατη συνέντευξή του και επεχείρησε μετά να το διορθώσει. Όμως οι εργαζόμενοι ξέρουν πολύ καλά ότι στις περισσότερες επιχειρήσεις του Ιδιωτικού τομέα οι υπερωρίες γίνονται με υποχρεωτικό τρόπο χωρίς να πληρώνονται. Όπως ξέρουν επίσης ότι εδώ και χρόνια είναι πραγματικότητα η ελαστικοποίηση του ωραρίου. Η αύξηση αυτή όμως συνοδεύεται από μείωση της εβδομαδιαίας απασχόλησης κατά ένα δίωρο ενώ απαιτείται και η συναίνεση του σωματείου, που τώρα θα πάψει να είναι προϋπόθεση.
Τι θα προκύψει με τον τρόπο αυτό; Ο εργοδότης θα επικαλείται φόρτο εργασίας για να δουλεύει ο υπάλληλος 10 ώρες, χωρίς αυτό να θεωρείται υπερωρία, χωρίς δηλ. να πληρώνει το επιπλέον. Όταν δε έρθει η περίοδος για να δουλεύει ο μισθωτός 6 ώρες, πού θα βρει τη δύναμη ο υπάλληλος να απαιτήσει αυτό το δικαίωμα που του παρέχει η κυοφορούμενη ρύθμιση; Πόσες καταστρατηγήσεις ωραρίου θα έχουμε; Και ποια Επιθεώρηση θα μπορεί να ελέγξει τις χιλιάδες επιχειρήσεων με τα διαφορετικά ωράρια αν τηρούν τις υποχρεώσεις τους; Όλα θα έγκεινται στην ευσυνειδησία, όσων εργοδοτών τυχαίνει να την έχουν.
Ο εργαζόμενος θα βλέπει την ζωή του να γίνεται «λάστιχο», είτε μιλάμε για τον χρόνο εργασίας του είτε για τον ελεύθερο χρόνο του, δημιουργώντας τεράστια οικογενειακά και κοινωνικά προβλήματα, αφού κανένας πλέον δεν θα μπορεί να γνωρίζει πότε αρχίζει και πότε τελειώνει η εργασία του.
Η πολιτική αυτή έχει έναν πολύ συγκεκριμένο στόχο: να δώσει την δυνατότητα στον εργοδότη να μειώσει το κόστος εργασίας, επιτρέποντάς του να απαλλαγεί από το πρόσθετο κόστος των υπερωριών με το να κάνει καλλίτερη διαχείριση της πυκνότητας του χρόνου εργασίας προς όφελός του, και έτσι να επιταθεί η αναδιανομή των εισοδημάτων σε βάρος των εργαζόμενων και σε όφελος των επιχειρήσεων.
Ο εργαζόμενος όμως μόνον χάνει: ατομικά, μέσω της μείωσης του εισοδήματός του και της εντατικοποίησης της εργασίας του και μέσω της ουσιαστικής κατάργησης του 8ώρου για μεγάλη περίοδο του χρόνου. Χάνει όμως συνολικά και η εργατική τάξη, αφού όχι μόνο δεν πρόκειται να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας αλλά είναι πολύ πιθανόν και να μειωθούν. Γιατί αυτή η απορύθμιση και η εντατική αξιοποίηση του χρόνου απασχόλησης, μεγιστοποιεί τον συντελεστή του χρόνου εργασίας στην υπηρεσία του μεγαλύτερου επιχειρηματικού οφέλους.
Σε λίγες μέρες – στις 11 Μαΐου – η εργατική τάξη της χώρας θα γιορτάσει την δική της ημέρα με την 24ωρη Πανελλαδική Πανεργατική Απεργιακή κινητοποίηση, και την περαιτέρω κλιμάκωσή της. Χωρίς αγώνα τίποτα δεν καταχτιέται.
ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ
