Ο ΕΡΓΟΔΟΤΗΣ ΕΧΕΙ… ΠΑΝΤΑ ΔΙΚΙΟ
Ο ΕΡΓΟΔΟΤΗΣ ΕΧΕΙ… ΠΑΝΤΑ ΔΙΚΙΟ
Όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια οι εργαζόμενοι νιώθουν την ασφυκτική πίεση που τους ασκείται από πολλές πλευρές. Δικαιώματα κατακτημένα μετά από αγώνες χρόνων ακυρώνονται. Οι ελαστικές μορφές εργασίας πολλαπλασιάζονται. Η ανεργία – σαν αποτέλεσμα της τεχνολογίας – φουντώνει. Ενώ προπαγανδίζεται η μερική απασχόληση, οι υπερωρίες είναι ατελείωτες, στην πλειοψηφία τους απλήρωτες, και αυτό το τελευταίο παίρνει και την νομιμοποίησή του με κυβερνητικές επιλογές και κοινοβουλευτικές διαδικασίες.
Και όλα αυτά με τον μανδύα της «φιλελεύθερης» οικονομίας της αγοράς, της παγκοσμιοποίησης, του μονόδρομου των επιλογών.
Είναι όμως έτσι; Είναι άραγε μονόδρομος η συνεχής αφαίρεση δικαιωμάτων, η εξίσωση προς τα κάτω, η άμετρη ανασφάλεια που έχει καταλάβει πλέον τους περισσότερους εργαζόμενους για το αύριο και την δυνατότητα να έχουν, οι ίδιοι και τα παιδιά τους, εξασφαλίσει την επιβίωσή τους;
Εάν οι λογικές αυτές αφεθούν ανεμπόδιστες να επικρατήσουν, η κατάληξη σε λίγα χρόνια θα είναι η πλήρης κατάργηση του Εργατικού Δικαίου.
Αυτή είναι η τάση. Και στην κατεύθυνση αυτή πολλοί συμβάλλουν και με πολλούς τρόπους. Εργοδότες, κυβερνήσεις, μέσα ενημέρωσης, έχουν ενορχηστρωθεί να μας πείσουν για το πόσο απαραίτητο είναι να σφίγγουμε συνεχώς τη ζώνη μας.
Κατ’ αρχήν να επισημάνουμε την ιδιοποίηση και καταχρηστική αναφορά στην έννοια της «ελευθερίας», «φιλελευθερισμού» κλπ. σαν έκφραση της οικονομίας της αγοράς. Η έννοια της ελευθερίας είναι μια απολύτως θετική έννοια, απείρως σημαντικότερη από τη χρήση που της γίνεται, και αφορά τον άνθρωπο, που είναι φύσει ελεύθερος σε όλες τις εκφάνσεις του. Η οικονομία της αγοράς θα ήταν πιο κοντά στο αληθινό της περιεχόμενο που είναι ο απάνθρωπος ανταγωνισμός, ο άμετρος εγωισμός, η ρηχότητα των σκοπών της, το κέρδος, αν αποκαλείτο «αγοραία». Έτσι, για να συνεννοούμαστε.
Η κυρίαρχη τάση της παγκοσμιοποίησης με τα χαρακτηριστικά που έχει πάρει των περιορισμών του κοινωνικού κράτους, των ατομικών δικαιωμάτων, της έλλειψης ασφάλειας για το μέλλον, της συνολικής στροφής προς τα πίσω, λειτουργεί σαν οδοστρωτήρας, είναι η δεσπόζουσα αντίληψη στις ΗΠΑ και συνακόλουθα και σε πολλές χώρες της Δύσης.
Είναι όμως μονόδρομος; Ασφαλώς όχι. Υπάρχει παράλληλα και το παράδειγμα της Σκανδιναβίας που ως προς την οικονομία της αγοράς και του ανταγωνισμού «είναι μέσα στο παιχνίδι», έχει σημαντικά αποτελέσματα, ταυτόχρονα όμως θεσπίζει περαιτέρω μέτρα κοινωνικής προστασίας, ρίχνει βάρος στην εκπαίδευση, στην υγεία, στην εξασφάλιση των εργαζομένων, οι οποίοι απολαμβάνουν υψηλές και αξιοπρεπείς απολαβές. Δεν είναι λοιπόν μονόδρομος η λιτότητα και οι μεταρρυθμίσεις εις βάρος των εργαζομένων. Είναι, όσο δεν υπάρχει συνειδητοποίηση κάποιων αληθειών, όσο τα ΜΜΕ διαπλέκονται και διαστρεβλώνουν την αλήθεια, όσο οι εκπρόσωποι των λαϊκών μαζών, την επομένη της ψήφου, γίνονται εκπρόσωποι των ολίγων. Προφανώς με αδιαφανείς συναλλαγές.
Και έτσι λοιπόν, φθάνουμε στη συμπίεση των μισθών, στην καταπίεση των εργαζομένων, και στη φιλελεύθερη οικονομία … συγγνώμη, την αγοραία.
Φθάνουμε δηλαδή σε καταστάσεις που ζούμε ήδη και στη στενή μας ασφαλιστική οικογένεια, όπου συνάδελφος να παθαίνει έμφραγμα στο χώρο δουλειάς από την αφόρητη πίεση, να του ζητάει ο προϊστάμενος μέσα στο νοσοκομείο να βοηθήσει σε θέματα δουλειάς και μετά την 5μηνη αναρρωτική, και αφού του αναθέτουν να ενημερώσει την νέα υπάλληλο, τον υποβαθμίζουν και τον απολύουν. Αυτή η είναι η «ελεύθερη» οικονομία. Ναι, έφθασε και στο χώρο μας.
Ο πρόεδρος του ΣΕΒ επίμονα ζητά την πλήρη απελευθέρωση των απολύσεων, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, την επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων, την συμπίεση των εισοδημάτων, την διάλυση του δημόσιου ασφαλιστικού συστήματος και την αντικατάστασή του με την ιδιωτική ασφάλιση. Έφτασε στο σημείο να εγκαλεί τον υπουργό Εργασίας να μην προχωρήσει στην αποκάλυψη των επιδοτήσεων, που επιχειρήσεις εισέπραξαν και έγιναν «καπνός».
Απέναντι στις προκλητικές απαιτήσεις της εργοδοσίας, είναι ανάγκη να δημιουργηθεί μέτωπο αντίστασης και αγώνα σε κάθε χώρο δουλειάς. Οι εργαζόμενοι, όπου δεν υπάρχουν επιχειρησιακά σωματεία, να έρθουν σε επαφή με το κλαδικό και την Ομοσπονδία.
Σε ένα μήνα γίνονται εκλογές στον Σ.Υ.Α.Ε. Η συμμετοχή των εργαζομένων θα πρέπει να ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Η στήριξη του συλλόγου θα είναι μια ελάχιστη θετική πράξη στην κατεύθυνση του σεβασμού των εργαζομένων και των δικαιωμάτων τους. Μπορούμε να στείλουμε το μήνυμα.
